Episode 115: Onafhankelijkheidsdag
Geschreven door Bob Brush
Vertaald door Lambert Luong
OPENING TITLES
OPENING SEQUENCE
INT. DAG. SLAAPKAMER IN HET VAKANTIEOORD.
KEVIN ligt op bed, terwijl zijn collega's praten
MICKEY: Ik betwijfel het. Ik betwijfel het sterk.
HOWIE: Echt waar, vraag Nick maar.
NICK: Dit meisje waste d'r haar zes maanden niet. Een gigantische teek groef een gat in haar schedel recht naar haar hersens.
KEVIN: Hé, hou jullie koppen. Ik probeer te slapen hier.
MICKEY: Wat heeft hij nou?
KEVIN: Niets.
HOWIE: Sores met zijn vriendin. [lacht]
KEVIN: [geïrriteerd] Hé, bemoei je er niet mee!
HOWIE: Ze heeft met koning Eric aangepapt.
NICK EN MICKEY: [lachen] Oohh.
[JACK komt onverwacht binnen]
JACK: Kev?
KEVIN: [verbaasd] Pap?
JACK: Ze...eh... zeiden dat ik je hier kon vinden.
NICK: Wij gingen net weg.
MICKEY: Klopt. We gingen net weg.
HOWIE: [tegen JACK] Aangenaam.
[HOWIE struikelt buiten over een paar vuilnisemmers]
KEVIN: De jongens.
JACK: Aha.
KEVIN: Wat kom je hier doen?
VERTELLER: Dat was duidelijk. De ouwe heer snapte alles nu. Over mij en over zichzelf.
JACK: Je moeder stuurde me. Om je dit te geven. [geeft een papieren zak aan KEVIN] Ze dacht dat je te weinig ondergoed had meegenomen.
KEVIN: Ondergoed?
JACK: Ja, en ze heeft er ook wat koekjes bij gedaan.
KEVIN: Wat leuk.
JACK: Zo, dus hier woon je nu?
KEVIN: Hoezo? Wat is er mis mee? Het is best comfortabel.
[KEVIN klopt op het bed en stof dwarrelt op]
JACK: Wat verdien je hier?
KEVIN: Ik verdien genoeg. Met fooi erbij...
JACK: Luister Kevin. Ik heb veel nagedacht over wat er gebeurd is en eh...
VERTELLER: Okay, nu zou hij uitvoerig en nederig z'n excuses aanbieden. De man ging op zijn knieËn.
JACK: ik denk dat je een GROTE fout hebt gemaakt.
KEVIN: Wat?
JACK: Je schoot uit je slof. Je zei wat. Dat kan gebeuren. Wat ik wil zeggen is dat...als je weer bij mij wilt komen werken...
KEVIN: Ja?
JACK: Dan zou het je moeder blij maken.
VERTELLER: Dat deed het 'm.
KEVIN: Luister pap. Ik heb jou niet nodig, en je baan en je stomme ondergoed ook niet. [geeft de zak terug aan JACK] Begrepen? Het gaat hier prima in m'n eentje.
JACK: Dan moet je 't zelf maar weten. [geeft de zak weer aan KEVIN] Ik moet gaan.
KEVIN: Uhh...
[JACK gaat weg en HOWIE komt terug]
HOWIE: Hoe ging het?
KEVIN: Geweldig. ik ga zwemmen.
EXT. DAG. ZWEMBAD.
VERTELLER: Schijt aan de regels. M'n leven was een puinhoop en het kwam niet alleen door pap, maar ook door Winnie. [KEVIN kijkt naar ERIC, die aan de andere kant van het zwembad zit] M'n enige hoop was dat mijn ogen mij hadden bedrogen.
WINNIE: Kevin?
VERTELLER: Tegen beter weten in.
KEVIN: Oh, hé.
[WINNIE kijkt naar KEVINs shirt, waar een groot tomaten gezicht op zit]
KEVIN: Ja, ik weet 't. Ik heb me als gast verkleed. [lacht] Zullen we ergens heen gaan om te praten?
WINNIE: Waarover?
KEVIN: Eh...
[ERIC fluit en wenkt WINNIE]
WINNIE: Kevin, dat gaat niet. Ik ben aan het werk.
KEVIN: ja, dat ben je de hele tijd al sinds ik hier kwam.
WINNIE: ik kan 't niet helpen. het is mijn baan.
KEVIN: Vast.
WINNIE: Wat zei je?
KEVIN: Luister...Winnie, misschien was 't niet zo slim om hierheen te gaan. Ik heb je wel aangemoedigd maar...als je het zo bekijkt...
WINNIE: Misschien heb je wel gelijk. Misschien was het niet zo slim.
KEVIN: Wat bedoel je?
WINNIE: Misschien kun je beter gaan.
VERTELLER: Ik voelde me alsof ze een dolk recht in mijn tomaat plantte.
KEVIN: Maar...dat bedoelde ik niet.
WINNIE: Kevin, je zei zelf dat het tijd was dat we onszelf vonden, niet? Je zei dat we elkaar de ruimte moesten geven!
KEVIN: Ja, maar...
ERIC: Winnie! Vooruit, lekker ding.
VERTELLER: En toen wist ik het, zeker.
[WINNIE loopt weg]
KEVIN: Winnie!
[KEVIN pakt WINNIEs arm beet]
WINNIE: Wat, laat me los!
KEVIN: Ik heb je gezien. Gisteravond op het feest. ik ZAG je. Ik zocht je en toen ik je had gevonden stond je met hem te zoenen.
VERTELLER: Het punt is, het was geen beschuldiging. Ik wilde haar alleen maar terug.
WINNIE: Je hebt me gezien?
KEVIN: En toen...
WINNIE: Ik kan niet geloven dat jij me zit te bespioneren?
KEVIN: Wat?
WINNIE: Hoe durf je?
[WINNIE duwt KEVIN in het zwembad en rent weg]
INT. AVOND. KEUKEN.
KEVIN zit poker te spelen met de band.
VERTELLER: Die avond had ik een plan bedacht: Ik moest zoveel winnen dat ik alles kon opkopen en alle badmeesters kon ontslaan. Daarna zou ik zelfmoord plegen.
BAND LEIDER: Jij bent, amigo.
[KEVIN kijkt naar zijn kaarten: 3 vrouwen]
VERTELLER: Maar ik gaf me niet zomaar gewonnen zonder een laatste moment van glorie.
KEVIN: Ik ga mee met twintig.
BAND LID #2: Pas.
BAND LID #3: Ik ga mee.
VERTELLER: Ja, daar gingen ze.
BAND LID #4: Pas.
VERTELLER: Als lammeren naar de slachtbank.
BAND LEIDER: Ik doe er vijftig bij.
KEVIN: Vijftig? Zoveel hen ik niet.
BAND LEIDER: Geen poen, geen pot. Wat doe je?
[KEVIN haalt zijn autosleutels te voorschijn]
KEVIN: M'n auto. Op z'n minst een paar honderd dollar waard.
VERTELLER: Nou ja, 75 dan.
[Alle band leden doen weer mee]
BAND LID #4: Si Senor.
[KEVIN legt z'n kaarten neer]
KEVIN: Kijk en huiver.
VERTELLER: Een lekker gevoel. Ik nam wraak op de wereld die zo hard voor mij was.
BAND LID #2: Drie heren.
BAND LID #3: Straat.
BAND LID #4: Full house.
BAND LEIDER: Vier boeren.
BAND LID #4: Oeyoeyoey.
[Alle bandleden lachen]
BAND LEIDER: Krijg nou wat. De pot is voor mij.
INT. 's MORGENS. RESTAURANT.
HOWIE: Kevin, is er wat?
KEVIN: Lazer op!
Mr. DEXTER: Jongeman, waar is je uniform?
KEVIN: Krijg de pest!
[KEVIN loopt naar WINNIE en ERIC, die samen zitten te ontbijten]
VERTELLER: De volgende morgen stond mijn besluit vast
KEVIN: Winnie?
[ERIC staat op]
ERIC Hé.
VERTELLR: Ik had de hele nacht om te besluiten wat te doen.
KEVIN: [tegen WINNIE] Ik wou even zeggen...
[KEVIN slaat ERIC in z'n gezicht en ERIC valt over de tafel]
VERTELLER: Dat dus.
KEVIN: [tegen WINNIE] Ik ga naar huis.
[KEVIN pakt z'n tas op en gaat weg]
VERTELLER: Ik wilde mezelf vinden ten einde alles te verliezen.
EXT. DAG. ERGENS OP EEN WEG.
VERTELLER: Ik liep een hele tijd zonder te weten waarheen, in gedachten verzonken. Over dingen als hartzeer, verlies, verraad. Maar één gedachte kwam steeds weer terug, als 'n plaat die bleef hangen.
KEVIN: Geweldig. Nu krijg ik honger.
[KEVIN gooit zijn tas op de grond]
VERTELLER: Ik was vergeten te lunchen. [KEVIN opent zijn tas] Gelukkig kon ik terugvallen op de oudste overlevingstactiek die er bestond: ma's koekjes.
[Een koe loeit]
KEVIN: [tegen de koe] Lazer op!
VERTELLER: Ik dacht na over mijn opties. Ik had geen auto, geen geld en ik kon nergens heen. Ik had duidelijk een nieuwe filosofie nodig. De filosofie van de eenling. [KEVIN houd zijn kraag op] De filosofie van de weg.
[Een auto rijdt op vanuit de verte]
KEVIN: Hé!
[KEVIN stopt de koekjes weer in z'n tas en staat op]
KEVIN: Hé!
VERTELLER: Genoeg filosofie. Wat ik nodig had, was een lift.
KEVIN: Hé, stop! Hé! Hé!
[De auto stopt. Er zit een oude man en vrouw voorin en iemand achterin de auto.]
OUDE MAN: Wil je 'n lift?
KEVIN: Ja. Is er hier ergens een busstation?
VROUW: Ja, stap er maar in.
KEVIN: Bedankt.
[KEVIN stapt in de auto]
KEVIN: Oh nee!
[De persoon achterin de auto blijkt WINNIE te zijn]
VROUW: Kennen jullie elkaar?
KEVIN EN WINNIE: NEE!
INT. DAG. AUTO.
De auto begint te rijden
VERTELLER: Fantastisch. Van alle Chevrolets in de wereld, moet zij uitgerekend in de mijne zitten.
KEVIN: Winnie, vind je 't erg om dit ding te verplaatsen?
WINNIE: Ja, ik vind het erg.
KEVIN: Goed dan. Het kan me toch niks schelen.
VROUW: Wat een lekker weertje hè? Willen jullie muziek?
KEVIN: Mij best.
WINNIE: Nee, dank u.
[De VROUW haalt haar schouders op]
KEVIN: [sarcastisch] Wat is er met jou gebeurd? Waren je badpakken op?
WINNIE Hou je kop.
KEVIN: Of heeft meneer spierbundel je gedumpt voor een ander?
WINNIE: Ik ben ontslagen.
KEVIN: Wat, hebben ze je ontslagen?
WINNIE: Om jou.
KEVIN: Gefeliciteerd. Krijg je ook eens een koekje van eigen...
WINNIE: Je bent echt iets, weet je. Je bent echt verachtelijk.
KEVIN: Ik? En jij dan?
WINNIE: Rat.
KEVIN: Sloerie.
WINNIE: Genoeg. Stop de auto, ik stap uit..
KEVIN: Oh nee. Nee, IK stap uit.
WINNIE: Fijn, Ga eruit!
KEVIN: Nee. Nee, Ga jij er maar uit. Ik blijf zitten.
EXT. DAG. ERGENS LANGS DE WEG.
De auto rijdt weg en laat KEVIN en WINNIE achter.
VERTELLER: Dus gingen we beiden eruit. Eruit gegooid.
KEVIN: Zo, ben je nou tevreden?
WINNIE: Ik praat niet met je.
KEVIN: Dat zal mij een zorg zijn.
[WINNIE begint te huilen]
KEVIN: Oh, moet dat nou?
WINNIE: Wat?
KEVIN: Moet je nou zo huilen?
WINNIE: Ik huil niet. [pauze] En ik ben geen sloerie.
KEVIN: Hé, wie de schoen past, niet waar?
WINNIE: Oh, kijk jij soms nooit naar andere meisjes?
KEVIN: Waar heb je het over?
WINNIE: En dat meisje vorige zomer dan? Bij het meer.
VERTELLER: Wacht even. Dat was onder de gordel.
KEVIN: Wie heeft je dat verteld?
WINNIE: Jij bent ook zo doorzichtig.
KEVIN: Oh, dus je deed dit uit jaloezie ofzo? Is dat 't?
WINNIE: Je bent nog erger dan doorzichtig. [loopt naar KEVIN] Je bent een serpent!
KEVIN: Oh ja?
[WINNIE gooit KEVINs tas op de weg. Dan gooit KEVIN WINNIEs koffer op de weg. En dan komt er een truck aanrijden die de tassen overrijdt]
VERTELLER: En daarmee was alles gezegd.
[WINNIE loopt weg]
WINNIE: Dag Kevin Arnold.
KEVIN: Ja. Nog een prettig leven.
WINNIE: Ik haat je.
KEVIN: Het gevoel is wederzijds.
[Het begint te stormen. KEVIN en WINNIE rennen om een schuilplaats te zoeken]
INT. NACHT. SCHUUR.
KEVIN en WINNIE shuilen in een schuur. KEVIN steekt een olielamp aan
VERTELLER: Dankzij dertig miljard kilowatt ongetemde elektriciteit en een enorme plensbui...zaten we in dezelfde schuur.
[WINNIE niest, KEVIN zegt niets]
WINNIE: Dank je.
KEVIN: Graag gedaan. [pauze] Dit is echt geweldig weet je dat. Het is bijna grappig.
WINNIE: Vind je dit grappig?
KEVIN: Ja. [pauze] Nee. [pauze] Ik bedoel, je groeit samen met iemand op. En je denkt die ander goed te kennen. En dan van 't ene op het andere moment ontdek je...dat je haar helemaal niet kent.
WINNIE: Ja, dat moet jij nodig zeggen.
KEVIN: Ik? Hé, ik ben niet degene die is veranderd.
WINNIE: Geloof je dat echt?
KEVIN: Zeker weten. [pauze] Ik bedoel, misschien een beetje, maar niet echt nee.
VERTELLER: Maar ik wist wel beter. We wisten beiden beter.
WINNIE: Kevin?
VERTELLER: Alleen Winnie bracht het onder woorden.
WINNIE: Volgens mij zit het zo: Dit moest een keer gebeuren...vandaag of morgen...ooit. Ik bedoel, we zijn geen kleine kinderen meer. Iedereen wordt volwassen. Het is niet zoals Peter Pan ofzo...
KEVIN: Nee, zo is het inderdaad niet. Alleen...ik dacht dat wij op de een of andere manier bij elkaar zouden blijven...
WINNIE: Ja. Voor altijd samen.
[KEVIN glimlacht]
KEVIN: Dat zal niet gebeuren, hè?
WINNIE: Nee.
[Plotseling hoort KEVIN iets]
KEVIN: Wat was dat? Hallo?
[KEVIN kruipt naar een hek en staat op. Hij hoort een eng geluid en springt over het hek waar WINNIE zit]
KEVIN: Zag je dat? Het is een paard. Ik schrok me dood. Ongelooflijk toch?
[KEVIN kijkt naar WINNIE, die nu zit te huilen]
KEVIN: Winnie?
WINNIE: Ik wil niet dat het voorbij is.
[KEVIN en WINNIE beginnen elkaar teder te kussen]
VERTELLER: Er was eens een meisje dat aan de overkant van de straat woonde. Bruin haar, bruine ogen. Als zij lachte, moest ik ook lachen. Als zij huilde, moest ik ook huilen. Alle belangrijke dingen die ik had meegemaakt, hadden op de een of andere manier met haar te maken. Die dag beloofden we elkaar dat we, wat er ook zou gebeuren, altijd bij elkaar zouden blijven. Het was een belofte vol passie, waarheid en wijsheid. Een belofte die alleen uit de harten van zeer jonge mensen kan komen.
EXT. DAG. HOOFDSTRAAT IN KEVINS STADJE.
Het stadje vierde Onafhankelijkheidsdag.
VERTELLER: De volgende dag kwamen Winnie en ik thuis. Terug bij af. Het was vier juli in dat kleine voorstadje. Maar op de een of andere manier was het anders. Ons verleden lag hier, maar onze toekomst lag elders. En allebei wisten we dat we vroeg of laat zouden vertrekken. Het was de laatste juli die ik ooit in dat stadje doorbracht. Een jaar later, na mijn eindexamen, ging ik mijn eigen weg.
[KEVIN en WINNIE houden elkaars handen vast en lopen naar PAUL]
KEVIN: Paul! Hé, Paul.
WINNIE: Hoi.
VERTELLER: Paul ook. Hij ging naar Harvard, uiteraard. [PAUL niest] Hij is nog steeds allergisch voor alles.
JACK: [koopt een vlag] Bedankt.
KEVIN: [tegen PAUL en WINNIE] Ik ben zo terug. Wacht even.
[KEVIN loopt naar JACK]
VERTELLER: Wat mijn vader betreft...
JACK: Hoe is 't met je?
KEVIN: Goed.
JACK: Welkom thuis.
VERTELLER: We legden 't weer bij.
JACK: Norma!
[MAM, WAYNE and KAREN, die nu zwanger is, lopen naar KEVIN]
VERTELLER: Hé, we waren familie. In voor- en tegenspoed.
KEVIN: Hoi, zus.
VERTELLER: Eén voor allen...en allen voor één.
KEVIN: [raakt KARENs buik aan] Goh.
WAYNE: [wijst naar KARENs buik] Kleine Kevin.
KEVIN: Word ik oom?
VERTELLER: Karens zoon werd in september geboren. Volgens mij lijkt ie op mij. De arme stakker. Met mam ging 't goed. Zakenvrouw, voorzitster van de raad van bestuur, oma, bereidster van aardappelenpuree. Wayne bleef in de meubelmakerij werken. Hout paste wel bij hem. In feite, twee jaar later nam hij de zaak over, toen pap overleed. Winnie ging een jaar later kunstgeschiedenis studeren in Parijs. Maar onze belofte vergaten we niet. Acht jaar lang schreven we elkaar elke week. Toen ze thuis kwam haalde ik haar op, met mijn vrouw en m'n eerste zoon, acht maanden oud.
INT. AVOND. HUIZE ARNOLD.
KEVIN en JACK zitten aan tafel iets te drinken.
VERTELLER: Zoals ik al zei: Het loopt altijd anders dan je denkt.
JACK: Het was een mooie Onafhankelijkheidsdag.
KEVIN: Ja. Dus je wordt nu al opa?
JACK: Niet slecht.
KEVIN: Met grijs haar en zo...
JACK: Ja, al heel snel.
[KEVIN en JACK lachen]
VERTELLER:
Opgroeien duurt maar een hartslag. Het ene moment zit je in de luiers; het volgende ben je weg. Maar de herinneringen aan je jeugd blijven bij je Voor altijd.
EXT. AVOND. KEVINS STRAAT.
VERTELLER:
Ik herinner me een plaats...een stadje...een huis zoals vele andere huizen... Een tuin als vele andere tuinen... Aan een straat als vele andere straten. Gek genoeg...kijk ik na al die jaren, nog steeds terug...in VERWONDERING.
[Vuurwerk in de achtergrond]
KLEINE JONGEN: [voiceover] Hé pap, kom je spelen?
VERTELLER: [voiceover] Ik kom eraan.
AFTITELING
Non-English Titles/Transcripts
Episode Info
Wonder Years Menu
09/10/01 19:50